Zanim zrozumiemy oba terminy w głębokim rozumieniu, należy rozumieć pojęcie multipleksowanie. Multipleksowanie jest techniką, dzięki której kilka sygnałów jest jednocześnie przesyłanych za pośrednictwem jednego łącza danych. System multipleksowy obejmuje n urządzeń, które dzielą pojemność jednego łącza, tak jak łącze (ścieżka) może mieć wiele kanałów.
Wiele urządzeń wprowadziło swoje strumienie transmisji do multipleksera (MUX), który łączy je w jeden strumień. W odbiorniku pojedynczy strumień jest kierowany do Demultipleksera (DEMUX), który jest ponownie tłumaczony na jego transmisję składową i wysyłany do ich zamierzonych odbiorników.
Wykres porównania
| Podstawa do porównania | TDM | FDM |
|---|---|---|
| Podstawowy | Skala czasu jest udostępniana. | Częstotliwość jest udostępniana. |
| Używany z | Sygnały cyfrowe i sygnały analogowe | Sygnały analogowe |
| Konieczne wymaganie | Synchronizuj puls | Strażnik |
| Ingerencja | Niski lub nieistotny | Wysoki |
| Circuitry | Prostsze | Złożony |
| Wykorzystanie | Skutecznie używane | Nieskuteczny |
Definicja TDM
Multipleksowanie z podziałem czasu (TDM) jest uważane za procedurę cyfrową, która może być zastosowana, gdy ilość danych transmisji danych medium jest wyższa niż szybkość transmisji danych wymagana dla urządzeń nadawczych i odbiorczych. W TDM odpowiednie ramki przenoszą dane, które mają być transmitowane z różnych źródeł. Każda ramka składa się z zestawu przedziałów czasowych, a części każdego źródła mają przypisany przedział czasowy na ramkę.
Rodzaje TDM:
- Synchroniczne multipleksowanie z podziałem czasu - w tym typie termin synchroniczny oznacza, że multiplekser będzie przypisywał dokładnie te same gniazda każdemu urządzeniu, nawet jeśli urządzenie ma cokolwiek do wysłania lub nie. Jeśli czegoś nie ma, przedział czasowy będzie pusty. TDM wykorzystuje ramki do grupowania przedziałów czasowych, które obejmują pełny cykl przedziałów czasowych. Synchroniczny TDM wykorzystuje koncepcję, tj. Przeplatanie do budowania ramki, w której multiplekser może przyjmować po jednej jednostce danych z każdego urządzenia, a następnie inną jednostkę danych z każdego urządzenia i tak dalej. Kolejność paragonu powiadamia demultiplekser o tym, gdzie kierować każdym przedziałem czasowym, co eliminuje potrzebę adresowania. Aby odzyskać od niespójności czasowych, używane są bity ramki, które są zwykle dołączane na początku każdej klatki. Wypychanie bitów służy do wymuszania relacji prędkości w celu wyrównywania prędkości między kilkoma urządzeniami w całkowitą wielokrotność siebie nawzajem. W farszu bitowym multiplekser dołącza dodatkowe bity do strumienia źródłowego urządzenia.
- Asynchroniczne multipleksowanie z podziałem czasu - Synchroniczny TDM marnuje niewykorzystane miejsce w łączu, dlatego nie zapewnia efektywnego wykorzystania pełnej przepustowości łącza. To dało początek asynchronicznemu TDM. Tutaj Asynchroniczny oznacza elastyczny, a nie ustalony. W Asynchronicznym TDM kilka niskoprądowych linii wejściowych jest multipleksowanych do pojedynczej linii o wyższej prędkości. W Asynchronicznym TDM liczba gniazd w ramce jest mniejsza niż liczba linii danych. Przeciwnie, w Synchronous TDM liczba slotów musi być równa liczbie linii danych. Właśnie dlatego unika marnowania pojemności łącza.
Definicja FDM
Multipleksowanie z podziałem częstotliwości (FDM) jest techniką analogową, która jest realizowana tylko wtedy, gdy przepustowość łącza jest wyższa niż połączona szerokość pasma sygnałów, które mają być transmitowane. Każde urządzenie wysyłające wytwarza sygnały, które modulują z różnymi częstotliwościami nośnymi. Aby utrzymać zmodulowany sygnał, częstotliwości nośne są izolowane przez odpowiednią szerokość pasma.
Nakładanie się sygnałów może być kontrolowane za pomocą niewykorzystanych taśm pasmowych do segregacji kanałów, nazywane są one pasmami ochronnymi . Ponadto częstotliwości nośnej nie powinny przerywać z oryginalnymi częstotliwościami danych. Jeśli jakikolwiek warunek nie przylega, pierwotne sygnały nie mogą być odzyskane.
Kluczowe różnice między TDM i FDM
- Multipleksowanie z podziałem czasu (TDM) obejmuje dzielenie czasu poprzez wykorzystanie przedziałów czasowych dla sygnałów. Z drugiej strony, multipleksowanie z podziałem częstotliwości (FDM) obejmuje dystrybucję częstotliwości, gdzie kanał jest podzielony na różne zakresy szerokości pasma (kanały).
- Sygnał analogowy lub sygnał cyfrowy może być wykorzystywany dla TDM, podczas gdy FDM działa tylko z sygnałami analogowymi.
- Bity ramkowania (impulsy synchronizacji) są używane w TDM na początku ramki, aby umożliwić synchronizację. W przeciwieństwie do FDM używa pasów Guard , aby oddzielić sygnały i zapobiec ich nakładaniu.
- System FDM generuje różne nośne dla różnych kanałów, a także każdy z nich ma odrębne pasmo częstotliwości. Ponadto wymagane są różne filtry pasmowe. Odwrotnie, system TDM wymaga identycznych obwodów. W rezultacie obwody wymagane w FDM są bardziej złożone niż to jest potrzebne w TDM.
- Nieliniowy charakter różnych wzmacniaczy w systemie FDM powoduje zniekształcenia harmoniczne, co wprowadza interferencję . Natomiast w systemie TDM szczeliny czasowe są przydzielane do różnych sygnałów; ponieważ sygnały wielokrotne nie są wstawiane jednocześnie w łączu. Chociaż nieliniowe wymagania obu systemów są takie same, ale TDM jest odporny na zakłócenia (przesłuch).
- Wykorzystanie łącza fizycznego w przypadku TDM jest bardziej wydajne niż w przypadku FDM. Powodem tego jest fakt, że system FDM dzieli łącze na wiele kanałów, które nie korzystają z pełnej pojemności kanału.
Wniosek
TDM i FDM, obie są technikami wykorzystywanymi do multipleksowania. FDM wykorzystuje sygnały analogowe, a TDM wykorzystuje analogowe i cyfrowe oba rodzaje sygnałów. Jednak efektywność TDM jest znacznie większa niż FDM.
